Om je op een nieuwe plek thuis te voelen, om het te leren kennen, om te aarden, zou je letterlijk met je handen de aarde, de grond in kunnen gaan. Hoe kan je immers de plek waarop je huis staat, waar je op loopt echt leren kennen zonder dat je weet waar deze uit bestaat. Deze inspiratie uit het boek 'Aards en hemels' van #christiepurifoy herrinnerde ik toen ik in de kleiachtige riviergrond rondom ons huis ruimte maakte voor groentenplantjes. Ik heb mezelf lang beschouwd als iemand die van het drukke leven van grote en belangrijke steden houdt, en ja het bruisende, de historie en mensen met verschillende culturele achtergronden maken me blij. Maar dat ons huis net buiten het gedruis staat, waar we een grote tuin hebben waar we met onze handen in werken, waar we dromen van kippen die rondscharrelen en vaak de dijk opklimmen voor een wandeling langs de rivier, raakt een ander stuk, waarvan ik vroeger nooit had toegegeven dat het er zat... een boerenmeisje. Ik herinner me dat ik op klompjes in een Veluws dorpje met mijn moeder eieren haalde bij een oudere man, de geur van stro bij mijn opa en oma in de polder, de slootjes en boomgaarden, de verse kruiden van oma in de sla en kruidenboter, salamanders vangen (die dan dood gingen in onze vissenkom in mijn slaapkamer in Veenendaal, door de poes of te schoon water). Ik geniet als mijn kinderen op hun allerviest moddersoep maken en pieren verzamelen voor de compostbak. De aarde, de grond hebben we meer nodig dan we denken, het heeft en geeft meer dan we weten. Vroeger zaten, sliepen en liepen mensen erop. Nu zijn we meer 'ont-aard' dan ooit. Ik probeer er wat van terug te vinden en probeer me niet te schamen voor de grond die ik niet volledig onder mijn nagels krijg weggeborstelt en dit zo opvalt als je betaald in een winkel in de stad waar de caissière met perfect gemanicuurde nagels je wisselgeld geeft. Het idee dat ik het liefst overal op blote voeten heen wil gaan en hoe erg ik me dan zou 'voelen lopen', maakt alles goed. En met een glimlach pak ik het geld aan. Met mijn handen die de klei hebben gevoeld.`
Comments