Ik ben 32 als ik als veteraan terug zal keren naar mijn vaderland. Bij mijn uitzending reken ik niet alleen de twee en half jaar Italië mee, maar zeker ook de acht jaar Breda. Ergens zijn en werken met het doel dat het licht de duisternis verjaagt is werken aan de frontlinie. Toen we net begonnen in Breda was ik me daar bewust van. Deels omdat ik vers van de Bijbelschool af kwam met een rugzak waarschuwingen op zak, deels omdat we er gewoonweg keihard mee geconfronteerd werden. Je kunt in principe op twee manieren met het gegeven geestelijke strijd omgaan. Óf je overbenadrukt het en bent de hele dag boze machten aan het wegsturen in Jezus’ naam, gebieden aan het opeisen, je aan het wapenen en je kinderen aan het vrijbidden. Of je redeneert het weg met de nuchtere insteek van toeval en samenloop van omstandigheden. Ik ben goed in wegredeneren. Niet alleen van geestelijke strijd, maar ook van Gods aanwezigheid in mijn leven. Ik las eens in een interview dat zij er voor gekózen had dat mooie vlindertje dat dichtbij haar land te zien als speciaal aan haar van God en het niet wegredeneren, maar God daarin dichtbij laten komen. Dagelijks. Maar goed, geestelijke strijd dus. Ik weet nog dat Jacob de eerste nacht sliep in ons nieuwe huis in Breda. We waren nog niet getrouwd en aan het klussen. Jacob heeft de hele nacht last gehad van de meest afgrijselijke dromen waarin hij met eigen handen tegen boze machten streed. Geestelijke oorlog. Het zijn termen die uitgesleten raken door dat ze zo vaak gebruikt worden en we er inmiddels allerlei beelden bij hebben (en mensen die vol vuur dit uitleggen waar je je liever niet (meer) mee identificeert. Maar linksom of rechtsom… je komt het tegen.
Vorige week zaten we in Nederland aan de tafel in het huis van de oud directeur van onze zendingsorganisatie, met de interem directeur via zoom erbij. Met z’n vieren bespraken we ons proces van terugkeer. Tijdens het gesprek noemde ik een keer het voorbeeld wat regelmatig gebruikt om pioniersplekken te omschrijven. Een pioniersplek is een veldhospitaal, de kerk het academisch ziekenhuis. De één kan niet zonder de ander. Allebei hebben ze een andere functie. Wij zijn van het veldhospitaal van Verona maar dreigen te sneuvelen onder de zware druk van de hevige oorlog die om ons heen woedt. De keuze is dan blijven strijden met meer versterking van het academisch ziekenhuis of is het tijd om ons terug te trekken, omdat één van de eerstvolgende granaten ons zal verpletteren. Breken we ons kamp tijdelijk op?Inmiddels zijn we weer in Italië. Het proces van blijven of terugtrekken is al een oorlog op zich. En ik besefte me vandaag ineens, in september zal ik terugkeren als een veteraan. Moe gestreden. En zal ik me met moeite proberen terug te zetten in een ‘normaal burgerlijk leven’. Klaar met zending.
Vroeger wilde ik graag zendeling worden. Ik luisterde geboeid naar de zendelingen uit verre landen die in onze kerk dia avonden hielden, en was jaloers op zijn zoontje dat zo nu en dan tijdens de verlofperiodes in onze klas zat. Het is dat mijn ouders het niet goedkeurden, anders was ik met volle overtuiging meegegaan. Zelfs toen ik aan mijn SPW opleiding begon zag ik dit heel lang alleen maar als noodzakelijk kwaad, iets wat moest voordat ik eindelijk aan het echte werk kon gaan beginnen: zending.
Inmiddels strooi ik graag het evangelie van ‘zending kan overal, ook in je eigen straat’ rond, maar blijkbaar maakt mijn meisjesdroom nog steeds het onderscheid. Want inmiddels zou het bevrijdend voelen die titel van me af te kunnen schudden. Toen ik de titel eindelijk met trots in ontvangst had kunnen nemen paste die mij niet meer. Ik heb me er nooit overtuigd fijn onder gevoeld.
En nu ga ik terug, gehavende veteraan die eerst een herstelperiode in moet gaan. Nog geen huisje met vensterbank met plantjes in een fijn nederlands straatje op het oog. Waarschijnlijk eerst iets tijdelijks. Om bij te komen. Om niet direct te hoeven werken. Om te herstellen van mijn oorlogtrauma’s, mijn onzekerheid te boven te komen, mijn gebroken dromen te erkennen en die van mijn collega-soldaat, mijn man.
1 Pet. 5: Als u zich buigt onder de sterke hand van God, zal Hij u oprichten als Hij vindt dat de tijd daarvoor gekomen is. Geef al uw zorgen en problemen over aan god want Hij houdt van u en zorgt voor u.Maar ondanks dat moet u de situatie goed inzien en op uw hoede zijn voor de grote tegenstander, de duivel. Hi gaat rond als een brullende leeuw, op zoek naar een prooi om te verslinden. Sla zijn aanvallen af door vast op de Here te vertrouwen. Het is een hele troost te weten dat de christenen over de hele wereld hetzelfde moeten doormaken. Onze God is een en al ontferming. Hij heeft u allen geroepen om deel te hebben aan dezelfde eeuwige heerlijkheid als Christus. Nadat het een korte tijd heel moeilijk is geweest, zal Hij u persoonlijk overeind helpen op de plaats waar u hoort te staan. Hij zal u zo sterk maken dat u nooit meer hoeft te wankelen. Voor Hem is alle macht voor altijd en eeuwig. Amen!
Kommentare