Mijn koffie is koud, het schuim ingezakt. En dit keer niet door kinderen en stapels was, maar doordat ik het gevoel had dat mijn schilderij aan het mislukken was. Van de week heb ik voor het eerst professionele verf en kwasten gekocht. En ik merkte dat ik niet uitbundig durfde te schilderen op duur papier en mijn dure verf niet wilde verkwisten. Oef, de lat lag nog hoger dan normaal. Het is alsof ik een nieuwe fase ben binnengestapt, alsof ik nu over een borrelende vulkaan loop die dreigt uit te barsten. Zolang wordt de kokende lava al onderdrukt. Niet creëeren vanuit pijn maar met Jezus, als een nieuw kind van de Geest. Samen met God. Had dit een jaar geleden tegen me gezegd had ik het maar zweverig gevonden. Buiten begint het enorm te waaien, de wind steekt in eens op. Ik hoor de jongens roepen over een vlieger, een deur slaat dicht. Toen ik merkte dat het idee van verkwisten mijn creatieve flow in de weg stond en ik het kon loslaten en de heilige Geest opnieuw uitnodigde en vroeg om richting in mijn schilderij wat totaal nog geen eenheid was. Venijnige gedachten van wat ik me wel niet inbeelde om met proffessioneel materiaal aan de slag te gaan terwijl ik nog nooit een cursus of schilderslessen had gevolgd. ‘Je weet niet eens hoe je het gebruiken moet’
Buiten klinkt gejuich, de wind tilt de vlieger op. Er wordt gedanst, gerend. Ik pak mijn telefoon en hang uit het raam om het feest te filmen. Ik joel en juich mee. De wind laat de vlieger dansen in de lucht.
Ik ga door met mijn schilderij ik neem risico’s ik duw wat meer nieuwe verf uit mijn tubetjes. Ik voel de creativiteit borrelen in mijn armen, instrumenten van de Geest. Heer mijn kwasten zijn van u, ik wil voluit leven tot Uw eer.
Toen ik de tubetjes uitkoos in een piepklein kunstenaarswinkeltje in de binnenstad van Verona, voelde ik hetzelfde lava borrelen, mijn hart ging sneller kloppen. Al dat moois! En ik heb het erkend dat het ook voor mij is. Jaren geleden liep ik in een dergelijke winkel rond en overweldigde het mij, het was niet voor mij, zo geloofde ik de leugen. Ik wilde het zo graag, maar het was onbereikbaar. Ik ben snel de winkel weer uitgelopen, de teleurstelling weggestopt onder een laag van optimisme en hard lopen. Je kunt dus weg lopen van jezelf, ver weg lopen van je hart… maar er is een Geest die je zomaar ineens kan optillen en je er weer dichtbij zet. Geen omwegen, gewoon in een keer terug op de sterke schouders van de Herder. En er wordt feest gevierd. Geen reprimandes, maar in één keer alle rijkdom en alle hulp van de goede Vader weer tot beschikking. Genade, genade, genade, dat is Zijn harteklop en als je goed luisterd klinkt dit ritme van genade veel harder dan de leugens, dan de perfectionisme en tilt je boven je eigen lat uit, boven alle onrust, boven het gevecht in je hoofd. Want het is bij deze harteklop waar wij ontstonden, waar wij leerden ademen, waar wij wisten geliefd en tov, volmaakt te zijn. En dit hart blijft kloppen, de route er naar toe is niet zwaar. De Geest vult je longen met Zijn adem, je neemt een teug genade zuurstof en je hoort Zijn ritme weer.
Gooi maar, gooi maar nog hoger” Jaaaaa, zo moet het, maar dan nog hoger” Kleine handen gooien de vlieger in de lucht, op zijn tenen. En de wind pakt de vlieger aan.
Terwijl ik de tubetjes in mijn handen heb en de winkelmevrouw en Lidia gniffelen, kijk ik om. Ik wordt op de foto gezet, met een piepklein verlegen lachje. De italiaanse dame klapt in haar handen en roept: Je houd je in! Kom op laat een zien hoe blij je je voelt, lach met je hart. En dan barst de vulkaan open. Geen schaamte voor mijn rode gezicht, maar de grootste lach, warm, dankbaar, uitbundig. “Jaaaa, zoooo!”
Buiten begint het te regenen, kinderen lopen er dansend doorheen en ik kijk uitbundig tevreden naar mijn schilderij. Hij is prachtig. Ik had het gelijk op doek mogen schilderen. De Geest laat er geen gras over groeien, maar moedigt aan: Ja, zo moet het, maar dan nog groter!

Comentários