In Nederland waren we lekker op weg op duurzaam te leven. In de zin van veel tweedehands kopen bij Kringloops, koek zonder suiker bij de Jumbo, pasta met composteerbare verpakking bij de Albert Heijn, suikervrije snoepjes bij de EkoPlaza, Direct Trade koffie bij die vriendin en Fairwear bij die webshop, rauwmelkse kaas bij de boer verderop en groenten op de bio dynamische boerderij…
Toch wel gewend aan de snelle bezorgen van de webwinkels in NL, was ik dan ook erg blij dat tijdens de eerste lockdown in Italië Amazon enorm in op de Italiaanse markt was gekomen en omdat we geen flauw idee hadden waar we welke meubels konden kopen en tot onze grote spijt de kringloops véél (ja echt véél) duurder waren dan in NL, had ik al snel een proefabbo op Amazon Prime. Binnen 1 dag kwam mijn stoel binnen etc. Meestal J. Eindelijk iets vertrouwds, eindelijk iets wat efficient was tussen alle bureaucratische traagheid waar we mee te maken hadden. Ik heb het mezelf toegestaan, zij het met een knoop in mijn maag, om hierin concessies te maken. Emigreren kost al zoveel van je, de idealen van plastic vrij even laten vieren. Inmiddels ander half jaar later weet ik al veel meer waar ik wat kan halen. En vind ik het in het kader van minimalisme eigenlijk wel heel mooi dat spullen hier hun waarde vasthouden, dat het je in Kringloops bijna de nieuwprijs betaald. Maar het idee van tweedehands kopen is o.a. natuurlijk ook dat het niet opnieuw geproduceerd hoeft te worden. Dat Italianen veel zuiniger en langer met hun spullen omgaan, bewijzen al die ouwe rammelde fiat pandaatjes wel… of zou dat meer liggen aan minder hoge eisen wat betreft de keuring. Betekend trouwens ook dat ik op Vinted mijn spullen liever aan Italianen verkoop en mijn eigen spullen in Nederland koop (kan ik toch dat ene kratje van de HEMA kopen) en ik vertel mezelf dat de pakketdienst toch al rijd naar het pakket punt waar ik mijn pakketjes haal en breng J
Na een jaar verliep mijn Prima abbonement, ik had het al opgezegd, want de manier hoe amazon de markt veroverd bezorgd me buikpijn. Maar toch… het voelde even heel eng. Dat ik het vertrouwde bestellen en bezorgen moest loslaten. Niet dat ik er veel bestelde maar het idee.
“Ja daahaag ik ga me niet omkleden in een wìnkel!” Een uitgebreide uitleg en heel wat overredingskracht later, staan we in het pashokje van een vreselijk warme kledingwinkel (gelukkig kan dat mondmasker omlaag achter het gordijntje). Ik besef eigenlijk later pas dat dit de eerste keer was dat hij kleren past in een winkel. Deels omdat we vaak kleding kregen, maar ook omdat hij een eigen smaak heeft gekregen en maar beter mee kan met uitzoeken :-)Het is best een hele toer de juiste kleding te vinden, behalve stijl en duurzaamheid, ook andere maten en gemaakt voor kleinere mensen. En daar lopen we niet alleen qua kleding kopen tegen aan, ook hoor ik van Judah dat hij soms lelijke opmerkingen krijgt over zijn lichaamsbouw of de vraag ‘oftie wel zoveel moet eten’. Ik vind het vreselijk zielig. In Nederland gebeurde het ook wel eens dat ik op de basisschool ‘dik’ genoemd werd, maar hier vallen we nog extra op. Blond, groot, stevig, niet zo altetisch als de Italianen… Ik moet zeggen dat ik er zelf onbewust ook onzeker van was geworden. Toen ik weer eens in NL was en een andere Nederlandse moeder zag zwaaien met ‘kipfileetjes’ aan haar bovenarmen, voelde ik me ineens niet zo dik meer… huh? Ineens beseft ik me: in Nederland voel ik me mooier.Ik val minder op. Hier schaam ik me zelfs voor een zandrandje onder mijn nagels tijdens het betalen aan de kassa, simpelweg omdat ik hier nog nooit een vrouw heb gezien zonder keurige en meestal gelakte nagels. Het schoonheidsideaal is groot in Italië, alles draait om slank, knap en schoon. Komen wij aan… Het voordeel was dan wel weer Judah zich dus uiteindelijk omkleedde, omdat toevallig zijn grote Nederlandse moeder voor het gordijn stond, geen Italiaanse slanke winkel dame die daar langs kon… 🤞#schoonheidsideaal#tedik#nederlandersemigreren#emigrerenmetkinderen
Comments